کد مطلب:22646 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:84

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

چطور مي توان كرامت يك عارف را با سحر يك ساحر تشخيص داد؟

در روايات آمده كه خداوند متعال در حديث معراج به پيامبر اكرم(ص) فرمود: {Hعبدي اطني اجعلك مثلي...H}{M؛ يعني بنده ام مرا بندگي كن ترا مثل خودم قرار مي دهم چنانكه من به چيزي مي گويم باش پس مي شود تو هم اگر بگويي باش پس مي شودM}، از اين روايت و احاديث مشابه بسياري كه از ائمه(ع) وارد شده است چنين برمي آيد كه بنده واقعي خدا در اثر نزديكي به خداوند و از بين رفتن حجاب هاي ظلماني قدرت مافوق طبيعي پيدا مي كند چنانكه علم حضوري پيدا كرده و از اخبار غيبي مطلع مي شود، در مقابل نيز اشخاصي هستند كه از قواعد سحر و جادو سود جسته و به قدرت هاي برتر مي رسند و يا مرتاض هايي كه براي به دست آوردن توانايي هاي فوق العاده دست به ره يافت هاي بسيار سخت و طاقت فرسايي مي زنند و اگر اين كارها را انجام دهند واقعاً به قدرت هاي مافوق بشري دست مي يابند، ولي بين اين دو نوع قدرت كه هر دو فوق العاده و مافوق طبيعي اند فرق هاي بسياري است چنان كه در چشم اهل بصيرت قدرت شخص عارف بسيار نوراني و توانايي ساحر و مرتاض بسيار ظلماني ديده مي شود چرا كه شخص عارف به جهت رسيدن به مقام «رضا» و انطباق رضايتش با رضايت خداوند، قدرتش را در جايي كه رضايت خداوند در آنجا است اعمال مي كند، از آن براي خودنمايي و اجراي منويات و خواهشهاي نفساني خود سوء استفاده نمي كند. بعبارة ديگر اگر چه ظهور اين قدرتهايي در خارج تقريباً يكسان و يك شكل است مثلاً طي الارض، طي الماء (حركت روي آب)، اخبار از غيب، شفاي مريض و... ولي نيت اجراكنندگان اين امور و از آن مهمتر محل جريان اين امور غير عادي بسيار مهم است: مرد خدا: كراماتش را براي اظهار حقي يا ابطال باطلي صورت مي دهد ولي ساحر يا مرتاض از اين براي كسب وجهه و مال و ثروت و يا خودنمايي و هوسهاي زودگذر سود مي جويد و اين همان فرق ممتاز بين اين دو امر به ظاهر يكسان است. بهرحال مي توان بهترين ميزان را رعايت دقيق دستورات و ظواهر شرعي دانست عارف واقعي در خلوت و جلوت يك سر سوزن از دستورات شرعي تخطي نمي كند. متعبد محضي است كه حتي مكاشفات خود را فقط و فقط با موازين شرعي مي سنجد. ولي ساحران غالباً چندان دقيق ملتزم به احكام شرعي نيستند. البته محال نيست كه ساحري هم ظواهر شرعي را و لو ظاهراً و براي فريب ديگران رعايت كند در عين حال اگر رعايت كردن موازين شرعي هم باعث تمايز بين اين دو نشد - چون ممكن است ساحر هم ظاهر را حفظ كند - و انسان به عارف يا ساحر بودن كسي اطمينان پيدا نكرد در اين صورت بهتر است عطايش به لقائش بخشيده شود و از فرد مشكوك اجتناب گردد زيرا دست نيافتن به يك عارف و نرسيدن به بعضي مقامات عرفاني به مراتب بهتر است از افتادن در دام يك ساحر و خريدن بدبختي دنيا و آخرت.